O trudnych relacjach rodzinnych w filmie „Tokijska opowieść” Yasujirō Ozu rozmawialiśmy w Klubie Powiększania Wyobraźni.
Starsze małżeństwo Hirayama wyrusza z małej miejscowości Onomichi do Tokio, by odwiedzić swoje dorosłe już dzieci. Ta wizyta konfrontuje ich z wielkomiejską rzeczywistością i własnymi emocjami. Odzywają się stare zadry. Rodzice czują zawód, rozczarowanie i brak dumy, że ich potomstwo nie zrobiło oczekiwanej kariery, a ich starsze dzieci skrywają żal, że ojciec pozostawił im niezatarte wspomnienie rodzinnych awantur. Jedynie Noriko, wdowa po zmarłym bracie, stara się uprzyjemnić pobyt teściom, być może powodowana tęsknotą za zmarłym mężem. Jeszcze nie wie, że z teściową widzi się po raz ostatni. Najmłodsza córka Kyōko, bez ogródek ocenia małoduszne, jej zdaniem, postępowanie rodzeństwa. Reżyser w oszczędnie opowiedzianej historii, pokazuje prawdę o ludziach, ich często bolesnych uczuciach, skrywanych pod maską lukrowanej uprzejmości. Przy okazji porusza temat samotności starych ludzi, którzy niejednokrotnie nie znajdują wspólnego języka ze swoimi dziećmi.
Znakomitym podsumowaniem filmu są słowa jednego z bohaterów: Po śmierci rodziców, nie możemy już im okazać naszej miłości.
W dalszej części spotkania pozostaliśmy w klimacie kultury japońskiej, która nieustannie fascynuje ludzi Zachodu. Małgorzata Hanusz już od wielu lat jest pod wrażeniem tej egzotyki. Razem ze swoją wnuczką przygotowały prezentację multimedialną i poczęstunek, który pokazuje bogactwo smaków kraju kwitnącej wiśni. Na zakończenie Beata Baraś podzieliła się swoimi wrażeniami z podróży do Japonii.
Spotkanie odbyło się 19 lutego 2025 roku w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Jaśle.
